Ik kan me nog goed herinneren hoe het was toen we voor het eerst bij het weeshuis aankwamen en hoe het was toen we het weeshuis na twee weken weer verlieten. Het waren twee totaal verschillende momenten. Toch hadden ze wel wat gemeen. Beide momenten waren vol onwetendheid en emotie.
Ik ben Margriet Zwaan en in de zomer van 2017 ben ik op 16-jarige leeftijd voor de eerste keer mee geweest naar Bulgarije om daar voor twee weken in het weeshuis in Roman te helpen. Een vrijwilligersproject in het buitenland, zoals helpen in een weeshuis, is iets wat ik altijd al heb willen doen. En toen een vriendin van mij vol enthousiasme onophoudelijk bleef vertellen over haar goede ervaringen van toen ze een jaar eerder zelf was mee geweest met het zomerkamp, begon ik ook wel nieuwsgierig te worden. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Na wat overlegd te hebben met mijn ouders, was de beslissing genomen, ik ging mee naar Bulgarije.
Tijdens de eerste dagen dat we er waren had ik meer het gevoel dat we er al maanden waren. We overnachtten ook in het weeshuis en om die reden waren we ook superveel rondom de kinderen. Dit zorgde ervoor dat we al snel een goede band met ze kregen. Ookal spraken de kinderen amper Engels en wij amper Bulgaars, met de hulp van onze 3 Bulgaarse tolken verliep het contact prima. Op een van die eerste dagen nam een meisje uit het weeshuis me mee naar een bankje voor het weeshuis. Ik schat dat ze 12 à 13 was. Ze was vastberaden mij in het Bulgaars tot 10 te leren tellen. Het was moeilijk in het begin, maar ik denk dat het me na zo’n 100 pogingen eindelijke lukte.
In de dagen die daarop volgden hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan met de kinderen. Zowel in het weeshuis als daarbuiten. We hebben geknutseld en gespeeld. Gelachen en foto’s gemaakt. Buiten het weeshuis hebben we een grot bezocht en zijn we wezen zwemmen. Dat klinkt allemaal heel leuk natuurlijk, wat het ook zeker was, maar misschien vraag je je af of er ook iets wat ik minder leuk vond, en ja hoor dat was er zeker: de Bulgaarse volksdanslessen. Kijk, het zit zo, dansen is gewoon echt niet mijn ding. Of beter gezegd, ik bak er echt niks van en ik doe het dan ook niet heel graag. Maar ik heb wel gewoon mee gedaan hoor. Ik wilde het zeker proberen en in dit geval voelde ik het me ook wel verplicht te doen uit respect.
Maar de kinderen in het weeshuis, die konden echt allemaal goed dansen. Of ze nou 4 of 18 waren, ze konden het allemaal. En dan kwamen wij daar als stijve Nederlanders aan. Het is wel een beetje lachwekkend als je erover nadenkt.
Ik heb de tijd in het weeshuis in Bulgarije als een superleuke en leerzame tijd ervaren. De kinderen waren echt schatten en het deed dan ook pijn in mijn hart toen we na de 2 weken het weeshuis weer moesten verlaten. Maar ik had al snel besloten dat ik het aankomende jaar nog een keer wilde gaan. Het is gewoon zo mooi om je vakantie te kunnen besteden aan het helpen van anderen. Alleen al door jouw liefde aan hen te geven, verbeter je hun leven. Toen ik weer terug kwam in Nederland realiseerde ik me nog meer dan ooit tevoren hoe dankbaar ik mag zijn voor alles wat ik heb. Iedereen zou zoiets eens in hun leven gedaan moeten hebben. Het kan je ogen openen voor dingen waar je anders blind voor zou zijn.
