Blog 1 20-24 juli

Hallo papa’s, mama’s en Evert,

Dan nu eindelijk onze lang verwachte blog. We zullen dan ook vanaf het begin lekker beginnen.

Het was 20 juli vroeg in de ochtend. Overal in Nederland gingen er wekkers af. Zo ook bij 12 lieve kinders en bij Evert. Langzaam druppelen ze richting station Amersfoort (ze zijn niet incontinent). Laatste kusjes en knuffels werden gegeven en Evert werd uitgezwaaid. Wachtend op de trein stopten ze alle creaspullen in de andere koffers. Toen ze richting de trein liepen werd er medegedeeld dat de trein richting Schiphol het niet zou redden. Dus in alle haast en alle paniek, struikelend en vallend renden ze met de koffers, tussen alle medereizigers door (Ilse redde het bijna niet), door naar de volgende trein. Uitgeput en verspreid vervolgde we onze reis.

In de trein was er een dramatisch verhaal aan de gang. De code van Melanies koffer moest gekraakt worden. Nummert je voor nummertje zette ze de reis voort. Maar liefst 200 nummers gingen voorbij en nog steeds geen succes. Op station Utrecht aangekomen wachtend op de trein richting Schiphol, waar Melanie, in stof en as geslagen, haar pogingen voortzet, werd succes geboekt. Maar liefst 2 nummers verder was de code daar. Onze eerste geluksmoment als groep.

Op Schiphol aangekomen checkte we onze bagage in en gingen we richting de douane. We werden betast en gefouilleerd en gingen verder. Er kwam verdeeldheid in de kudde. Mensen met paspoort en die ouder dan 16 jaar waren moesten naar rechts/links (niemand weet het meer) en de kleintjes met hun ID gingen naar links/rechts. Het nieuwe probleem ontstond. Margriet begon zo heftig te bloeden dat haar neus rood werd. In volle paniek gingen de ID’ers zoeken naar een zakdoek. Niemand had wat, maar daar kwam onze reddende engel in nood: Aline. Haar dappere vestje vervolgde de reis doorweekt met bloed. Ze zullen het vestje voor eeuwig dankbaar zijn. Geluksmoment 2 voor de groep.

Achter Bart en Simone aan huppelde de groep naar het luxe 0 sterrenrestaurant de McDonalds. Na de tijd gedood te hebben gingen ze in het vliegtuig. Met een 3 uur durende vlucht, een doodsbange Ilse, een Melanie met oorpijn, een slapende David, een dansende Bart, een groot applaus voor Lars (de piloot), en de leuke gesprekken met de stewardess over Tabitha gingen ze naar het verre Bulgarije.

Daar aangekomen liepen ze de Douane voorbij, maar toen kwam het grote besef: de stempel ontbreekt. In paniek en met puppyogen liepen ze terug en smeekte ze de Bulgaarse Douanier om een stempel. Weer hadden de ID’ers pech, want stempels op een id doen ze hier niet aan, maar voor de paspoort mensen was er opnieuw een geluksmoment. Met trots kunnen zij nu bewijzen dat zij veilig door de douane in Bulgarije zijn gekomen. Ze vertrokken van het vliegveld samen met George. Met Bart achter het stuur en reden we opnieuw naar de McDonalds. Na de McDonalds reden ze verschillende files tegemoet. Waar auto’s in de berm lagen, ambulances de kinders voorbijreden, kwamen ze veilig aan in het plaatsje Roman.

Daar werden ze hartelijk ontvangen door de kinderen. Sommigen waren verbaasd over de lage gemiddelde leeftijd. Waar eerste ontmoetingen plaatsvonden en sommigen verblijd terugvielen in warme armen, werd het ijs gebroken.

Ivette (directrice van het weeshuis) kwam aan met een stapel documenten. Deze werden getekend door de kudde. In de goeie hoop dat ze zich niet voor de rest van hun leven ergens aan vastgeketend hebben.

Ze gingen eten en werden verblijd met Bulgaarse hamburgers, komkommers en tomaat. Nog even spelen en toen Sesamstraat was afgelopen vervolgden ze hun weg naar hun veilige, nieuwe, warme nest. Op van de reis.

21 juli (de schrijvers realiseren zich dat dit een lang bericht wordt, maar jullie hebben minimaal 2 dagen de tijd om dit te lezen)

’s Ochtens vroeg zat iedereen natuurlijk fris en sommigen niet zo fruitig aan het ontbijt. De wallen van David waren niet aan te zien, maar de kinderen kon het niks schelen. De dag werd vervolgd met een dagopening en de daarbij horende corveeklussen. Ze waren verwonderd over hoe schoon het was, maar ze realiseerden zich ineens dat dit kwam door de Utrechtse groep die een paar dagen eerder vertrokken waren. Geluksmoment 4 was hierbij aangekomen. Na bloed, zweet en tranen vervolgden ze hun activiteiten met een kennismakingsspel. Waar ze erachter kwamen dat soms een jongen een meisje is (4 broertjes bleken ineens 4 zusjes te zijn). De kennismaking verrichte wonderen en communiceren was nog nooit zo makkelijk tussen de kudde en de kinderen.

Na een korte spanningsboog werd de dag vervolgd met voor de één een lunch die heerlijk smaakte, terwijl het voor een ander niet weg was te werken.

Een rustige middag vervolgde zich waar de kudde en de kinderen veel lol mochten beleven. Waar dieren werden nagedaan, er gedanst werd als nooit tevoren en de kinderen een lach op hun gezicht kregen, wat alleen maar geluk kon beteken.

Na het avondmaal vervolgde ze hun weg naar een café. Waar gezelligheid, onder het genot van een drankje en patat met kaas, een nog betere band creëerde. Laat in de avond vervolgde hun weg weer terug naar hun te warme nesten en werd er gedroomd de liefde van de kinderen.

22 juli

’s Ochtens vroeg bij het kraaien van de haan werd iedereen weer wakker. Langzaam zich voortbewegend naar het ontbijt. Werden ze stukje bij beetje wakker, behalve David, die was niet wakker te krijgen. Het gemis naar Evert nam toe.

Deze dag ging de kudde Roman en omstreken ontdekken. Allereerst liep de kudde met een paar kinders naar de school van de oude kinders. De kachel van Bulgarije stond op standje Sahara, hierdoor kwamen ze zwemmend in het zweet aan. De kinderen lieten de kudde de school zien door een rondleiding er omheen. Dit was geen normale rondleiding maar een wilde tocht. Toen ze verenigd waren met de achterblijvers begonnen ze aan hun terugtocht.

Ze maakte een stop bij een waterbron en liepen vervolgens verder naar de winkel. De kudde en de kinders kochten daar een verkoelend ijsje en begonnen weer aan de terugtocht naar het weeshuis.

Toen ze terugkwamen was het gemis naar Evert te groot en eindelijk was daar het contact, waar iedereen lang op gewacht had, met Evert en de rest. Hij lag op het favoriete plekje op de bank, terwijl hier ondertussen videobellend rondgerend werd.

De kudde vervolgde hun weg alleen met de auto en de bus. Ze croste door de omgeving. Langs waterbuffel‘s, mooie uitzichten, zonnebloemvelden, John Deer trekkers (ja Evert, die hebben ze hier ook) en een metaalfabriek. Onderweg maakte de kudde foto’s en lachten ze met elkaar. Een geluksmoment weer met de groep.

Toen de kudde terugkwam gingen ze zich snel klaarmaken omdat ze uiteten gingen. Ze vervolgden hun weg naar Vratsa en eindelijk konden ze dingen eten waarvan ze wisten wat erin zat. Een pizza heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. Na de cocktails vervolgden ze hun weg naar Roman. De grote bus werd een karaoke bar en Ilse en Simone zongen met Queen mee als nooit tevoren. Vervolgens had de rest van de kudde gehoorbeschadiging. Toen ze thuiskwamen deden de strotten het niet meer en ging de kudde weer vredig slapen.

23 juli

Deze ochtend was anders dan anderen, David was niet de enige die moe was (zag er wel het slechts uit). Ze begonnen aan het ontbijt, de dagopening en het schoonmaken. Daarna ging de groep uiteen. De creabea’s onder de groep gingen feestartikelen maken, want deze vakantie zijn er twee verjaardagen. Er werden de meest mooie vlaggetjes uit de geschiedenis gemaakt. Overal lagen stukjes papier, de lijm werd aan de muren gesmeerd en af en toe ook op papier. Maar het resultaat was ernaar. De eetzaal is nog nooit zo vrolijk en plakkerig geweest.

De stoere mensen onder hen gingen klussen. Muren werden afgetapt en kamers werden witter dan wit. Er zat ondertussen meer verf op de mensen dan op de muren, maar de muren zijn heel mooi geworden.

Toen de klussers klaar waren met klussen gingen ze eten in het weeshuis. Ze aten Bulgaarse frikandellen met tomaat, komkommer, brood en fruit.

’s Avonds ging de kudde wat drinken bij het welbekende Blue Lagoon. Terugkomend ging iedereen vredig slapen.

24 juli

De volgende ochtend werd de kudde wakker van een zingende en bonkende Bart. De reden dat Bart zong was om een heugelijk moment in het leven van Simone. Ze had de majestueuze leeftijd van 18 bereikt. Na een ontbijt waar dit keer geen yoghurt was, vervolgde iedereen zich naar de vaste rituelen en bleef Bart nog steeds doorzingen. Daarna ging de kudde naar het ouderencentrum. De verjaardag van Simone werd uitgebreid gevierd met taart en cadeaus. De kudde en de kinderen gingen daarna traditionele Bulgaarse Barnitza’s maken. De ouderen leerde het de kudde en de kinderen door het voor te doen. Daarna mochten ze zelf ook proberen. Dus ouders wees gewaarschuwd, uw kind mag nu trouwen omdat zij Barnitza’s ze kunnen maken. Terug in het weeshuis aten ze de lunch waar ze de Barnitza’s ook konden proeven. ’s Middags werd het verven vervolgd en ging een gedeelte van de kudde met de kinderen buitenspelen. Om 3 uur kregen de kudde en de kinders traditionele Bulgaarse volksdanslessen. Het was grappig, en voor sommigen zeer lastig (Ilse we zullen niet verklappen dat jij het was). Na de danslessen maakten ze een ommetje om ijs te halen.

Terugkomend in het weeshuis ging de groep zich klaarmaken om naar Vratsa te gaan. Ze stalden zich in een restaurant om vervolgens weer naar buiten te gaan omdat er geen pizza was. Ze gingen naar het volgende restaurant, waar uiteindelijk geen pizza was, maar toch gingen ze hier eten want het was ondertussen een hongerige kudde. Ze bestelden eten en drinken en vielen aan toen het kwam. Allemaal, behalve Marlou, hongerig wachtend op haar eten. Tot ze het treurige bericht kreeg dat haar eten het niet gered had en de keuken dicht ging. Volgens de Tolk was er gelukkig geen probleem (huh?). Dus moest ze alle restjes van andere op eten.

Toen ze teruggingen veranderde de bus weer in een disco. Thuis aangekomen ging iedereen vredig slapen.

En dit is tot nu toe dan ook de blog voor deze dagen. We hebben respect dat jullie dit allemaal hebben gelezen. Onze dank is groot.

Heel veel knuffels en liefde van ons allemaal en van Ilse.

Melanie, Ilse, Bart, Simone en de rest.