Alweer de laatste dagen…

Zaterdag 30 juli tot en met maandag 1 augustus

Zaterdag 30 juli

Vandaag was alweer de laatste hele dag in het kindertehuis. De weken zijn voorbij gevlogen. Na het ontbijt startten we met de dagopening en de grote corvee, want gedurende de twee weken hadden we toch best een rommel gemaakt door alle klusspullen. Na de corvee werd er gestart met de laatste kluswerkzaamheden. Gelukkig waren we al bijna klaar. Er werden nog wat puntjes op de i gezet en de laatste dingen afgemaakt. Ondertussen werd er met de kinderen geknutseld. Op de planning stonden ijsjes van ijsstokjes, maar de ijsstokjes waren in Nederland gebleven… Dus besloten we van alles op de tafels te leggen en de kinderen zelf te laten kiezen wat zij wilden doen. Zo werden er opnieuw armbandjes gemaakt, werden er nog meer kleurplaten ingekleurd en werd er geknipt en geplakt. Ook hadden we vier boekjes met Engelse en Bulgaarse woorden of korte zinnen. Deze vielen erg goed in de smaak. Vol trots herhaalden de kids de Bulgaarse zinnetjes tot dat wij ze uit kon spreken en andersom waren zij erg trots als ze de Engelse zin begrepen.

Na de lunch werden de laatste dingetjes afgemaakt voor het klussen. Zo werd er een cakeblik geïnstalleerd op de speelgoedauto en speelgoedboot als stuur. Eerst hadden we een stuurhoes met een plastic namaakstuur erin, maar die was binnen tien minuten al gesloopt… Het cakeblik werkte op de boot behoorlijk goed, dus werd er een extra cakeblik gehaal ook voor de auto. Nanique en Froukje gingen in Roman opzoek naar een cadeautje voor Ivet, George en Albena. Hier konden zij alleen niet slagen, dus reden zij door naar Vratsa. De hele middag waren zij er mee zoet. Ondertussen werd er flessenvoetbal gespeeld met een aantal jongens. Na het flessenvoetbal gingen de flessen natuurlijk niet leeg op de grond. Er ontstond een heus watergevecht. Wij genoten van de laatste ‘activiteit’ met de kinderen, maar de kids genoten waar mogelijk nog meer.

’s Avonds hielden we de afscheidsavond. Het was de internationale dag van de vriendschap, dus de vriendschap tussen Nederland en Bulgarije werd gevierd. We aten (koude) friet en pizza en de kids genoten van een glas cola. Daarna werden Ivet, George en Albena bedankt voor hun enorme inzet en liefde naar de kids. Ivet vervolgde dit met een bedankt praatje. Daarna moest ik (Melanie) op een stoel gaan staan en werd er alvast voor mij gezongen. We vierden mijn verjaardag met een enorme taart en ik kreeg een cadeautasje met allemaal cadeautjes gerelateerd aan Bulgarije. Vanuit de groep kreeg ik een fotolijst met een kader met daarop alle namen van de groep en kinderen. Joël zorgde er met zijn speech voor dat de tranen in mijn ogen branden. Zijn speech maakte goed duidelijk hoe groot mijn liefde voor de kinderen in het kindertehuis is! We aten de taart en ik werd onder gesmeerd door de kinderen. We vervolgden de avond met dansen en lol maken. Het was een geslaagde laatste avond!

Zondag 31 juli

Om 8:30 begonnen we met de dagopening en de laatste corvee ronde. De koffers werden ingepakt voor zover dat nog niet gedaan was, de bedden werden afgehaald en elke kamer werd geveegd. De koffers werden vast in de bus geladen en we zaten netjes om 9:30 aan het ontbijt. We hielden bewust deze volgorde aan, zodat we na het ontbijt nog een uur met de kinderen konden zijn. Om 11:00 moesten wij namelijk in de auto zitten, aangezien om 11:30 de kinderen die op zomerkamp waren geweest terug zouden komen. Dit laatste uur was moeilijk. Het afscheid naderde en het was zichtbaar dat dit voor iedereen moeilijk was. Toen het definitieve afscheid daar was, stroomden bij sommige de tranen over de wangen. Dat was het dan… Twee gigantisch toffe weken zaten er op. Na een flinke lading knuffels en tranen stapten we om 10:55 in de auto.

Op naar Sofia! Met dat we in de auto stappen, zien we dat de tank van de auto bijna leeg was. De eerste volgende benzinepomp zat echter in Mezdra, zo’n 25 kilometer verderop. Vanaf de passagiersstoel leek de tank halverwege de route echt leeg, het streepje was niet meer zichtbaar. Vanaf de bestuurdersstoel zat de meter gelukkig nog iets boven het streepje. Na was lichte stress haalden we de bezinepomp en vervolgden we onze weg door de bergen langs de rivier de Iskar. Een prachtige weg!

Om iets voor 14:00 kwamen we aan bij het hotel, waar George ons hielp met inchecken en de auto en bus voor ons terugbracht. Om 14:30 zaten we bij een Italiaans tentje voor de lunch. De pasta’s en pizza’s waren heerlijk en stonden ook vrij snel op tafel. Het stuk vlees van Gernand en Willemieke de Baat duurde echter erg lang. Uiteindelijk zaten zij om 16:00 aan de lunch. Daarna struinden we door wat winkels in de winkelstraat. Om 20:30 zochten we een tentje om te eten. Om 00:00 kwam de groep al zingend de kamer van Melanie binnen voor haar verjaardag. En daarna gauw ons bed in! De wekker stond rond 4:00 en om 4:55 zouden we buiten verzamelen voor de taxi.

Maandag 1 augustus

De taxi’s waren er al om 4:50, maar gelukkig waren ook de eerste mensen al buiten. De bagage werd ingeladen en vol gas reden we naar het vliegveld. Joël had nog genoeg contant geld om de taxi’s te betalen, maar hij zat in de taxi die zich als enige aan de snelheidslimiet van 80 hield. Terwijl de eerste twee taxi’s arriveerde op het vliegveld, liep de meter vrolijk door tot het moment dat we het geld konden overhandigen… Dat was dus hopen dat de taxi van Joël snel aankwam!

We waren vrij vlot langs de bagage drop-off. Aangezien we al ingecheckt waren, hoefden we niet in de rij te wachten. Ook de security en douane verliep vrij gemakkelijk. Om 6:30 zouden we mogen boarden, maar er was nog niemand en de rij werd langer en langer. Wij bleven dus rustig zitten tot de rij ongeveer leeg was. Weer op naar Nederland! De vlucht verliep voorspoedig en de een na de ander viel in slaap. Willemieke de Baat was zo in dromenland, dat Gernand, Froukje en Nanique een toren van chocoladereepjes op haar hoofd hebben gebouwd en Willemieke dat niet heeft gemerkt. We kwamen aan bij aankomsthal 3, maar moesten naar de douane en bagageband in aankomsthal 1. Dat was een flink stukje lopen, om vervolgens een flinke tijd in de rij naar de douane te hebben gestaan. Degene met paspoort waren er relatief vlot doorheen, dus terwijl de anderen nog in de rij stonden te wachten, werden de koffers alvast van de band geplukt. Toen iedereen erdoorheen was, vervolgden we onze weg naar de uitgang. Daar werden we opgevangen door het broertje van Melanie en de ouders van Mika, Martijn en Nanique. Na een korte babbel vervolgden iedereen zijn weg naar huis. Het was vreemd, maar ook wel weer fijn om op Nederlandse bodem te staan. Op naar volgend jaar!

Hierbij ook de vlog van de laatste dagen.