Ervaring Joël zomerkamp 2019

Stel je eens voor:
Je bent net wakker en loopt richting de eetzaal. Maar dan komt er een groep Bulgaarse kinderen op je af gerend en roepen allemaal hetzelfde: “kontje, kontje!”.
Ja, dat gebeurde. En het was nog m’n eigen schuld ook. Hoe? Dat lees je hieronder.

Mijn naam is Joël Blankesteijn. Ik ben ondertussen 18 jaar oud en had net mijn HAVO diploma gehaald toen ik namens Tabitha Nederland kinderen ging helpen in Roman; een klein dorpje in de armste provincie van Bulgarije. In dit stukje tekst ga ik je mijn ervaring vertellen. Ik ga je overigens niet overhalen om ook te gaan, nee. Ik ga mijn eigen ervaring vertellen en vertellen waarom ik het belangrijk vind om aan dit project mee te doen. Ik wens je veel leesplezier 🙂

Daar zat ik dan, in een busje, in een vreemd land, haastig om mij heen te kijken. Waar ben ik beland? Waar begin ik aan? Hoe gaat het opvanghuis eruit zien? Veel vragen en zenuwen.
Ondertussen rijden we over een wegennet, die er nog erger aan toe is dan die in België. Het deed me denken aan de achtbaan “Robin Hood”, uit Walibi. Waar je aan het begin van de rit een beetje heen en weer wordt geschud om de spanning op te bouwen. Nou dat dus, maar dan een uur lang.
Toen kwamen we aan bij het huis. Ik dacht dat ik eerst zelf nog een beetje los moest komen en dat de kinderen moesten wennen aan ons en wij aan de kinderen. Maar oh nee, daar kregen we dus echt de kans niet voor. De eerste minuut dat je binnen de hekken stond hingen er 3 kinderen aan je. Ze waren zo blij! De vreugde en blijdschap in hun gezicht is gewoon niet te beschrijven. Ze klommen op je rug, gooide voetballen naar je toe en gaven een heleboel knuffels. Wat een liefde! De kinderen wilde heel graag op je rug klimmen, en dat je dan rondjes ging rennen. Ze riepen dan heel hard ‘kontje’! Dat betekend ‘paardje’ in het Bulgaars. De eerste keer dat ze dat riepen keken we elkaar een beetje gek aan.

Op het eerste gezicht leken alle kinderen vrij normaal, net zoals kinderen in Nederland. Maar al snel merkte je wat dingen op. Een jongen zijn gezicht zat bijvoorbeeld onder de littekens. Toen ik vroeg waarom hij dat had, kreeg ik al snel het eerste verschrikkelijke verhaal te horen. Toen ik daarop door ging, hoorde ik van een paar andere kinderen ook hun levensverhaal aan. Het was afschuwelijk. Ze zien er uit als super lieve, schattige normale kinderen, maar wat zij allemaal al hebben meegemaakt…

Elke keer als je maar een beetje aandacht aan die kinderen gaf, straalde ze helemaal. De lach op hun gezicht was uniek, gewoon niet te beschrijven. Ze waren zo oprecht! Deze kinderen hebben afschuwelijke dingen meegemaakt. Van ernstige mishandelingen, tot het vinden van een dood lichaam. Het feit dat je in hun zeer donkere leven een klein beetje licht mag geven is geweldig. Als ik aan vroeger denk, denk ik aan mooie herinneringen, leuke vakanties en vooral veel liefde. Zij hebben dat niet. Zij hebben littekens die ze hun hele leven moeten dragen, zowel mentaal als fysiek. Maar daarom zijn wij er. Wij mogen een beetje licht geven in hun donkere leven. Zij mogen later terug denken aan die leuke tijd, toen de Nederlandse jongeren kwamen. Toen we spelletjes met ze speelde, kleurplaten in kleurde, lekker eten aten en ze even afgeleid waren van hun nare situatie. Zulk soort moment zijn zo enorm belangrijk! Dat ook iemand met zo’n naar en heftig leven ook even plezier heeft. Liefde mee krijgt. Gods liefde.

Naast kinderen mochten we ook ouderen helpen. We gingen een hek bouwen om een stukje land heen. Op dat land komen dan mobiele woningen te staan waar ouderen kunnen wonen. Die ouderen wonen op dit moment in hutjes in de heuvels. Dit onder erbarmelijke omstandigheden. Hieraan zie je weer hoe mooi dit project is. Je helpt verschillende leeftijdsgroepen in het dorpje Roman. Ook werd mij verteld dat de hele economie in het dorpje aan het opbloeien was. Er werd zelf een asfalt weg aangelegd! Voor ons heel normaal, maar daar enorm bijzonder!

In de 2 weken dat we daar waren hebben we ontzettend veel leuke activiteit gedaan met de kinderen. Zo zijn we naar het zwembad gegaan in een nabijgelegen grote stad. Het zwembad zelf was groen, maar dat maakte de kinderen niks uit. Ze hadden de tijd van hun leven!
Ook zijn we naar een musea gegaan. Hier waren een hele boel dieren opgezet. Dit vonden ze geweldig. Ze gingen me de namen van de dieren in het Bulgaars leren. Ze moesten keihard lachen als ik het verkeerd zei! Ze wilde ook graag de Nederlandse namen weten, dat vonden ze erg stoer. Hoewel de communicatie zeer stroef was door de grote taalbarrière, wisten we door middel van google translate met elkaar te praten. Dit vonden ze helemaal te gek, zo’n mobiele telefoon.
In de avonden waren we vrij. Hier gingen we naar dorpen in de buurt, om even tot rust te komen. Hier aten we wat met elkaar en namen de dag door. Dit was erg belangrijk, omdat je soms echt je verhaal kwijt moest. Deze reis is emotioneel zwaar. Je word keihard geconfronteerd met de narigheid van de wereld. Maar daarom denk ik dat het heel belangrijk is om met zo’n reis mee te gaan. Een keer uit je luxe bubbel gaan. Een keer zien hoe goed wij het eigenlijk hebben. Een keer zien hoe een ander iemand van jouw leeftijd het heeft. Je denkt altijd wel te weten hoe bevoorrecht je bent (dat dacht ik ook), totdat je in de bus naar het dorpje Roman zit. Dan voel je je even heel anders.