Roman 2019 – blog en vlog 1

Wilt u de vlog bekijken? Ga naar: https://youtu.be/lazpdqVa08E
Lees hieronder verder voor de blog van Patrick en Joël.

22 juli

Hallo allemaal vanuit een zonnig Bulgarije!

Wij zijn Patrick Leeflang en Joël Blankesteijn en gaan dit jaar voor het eerst mee met Tabitha. Wij zijn beide ook nog nooit in Bulgarije geweest en waren erg benieuwd hoe het er nou uit zou zien. Om vijf uur ‘s ochtends ging de wekker af en om zes uur zat iedereen keurig netjes in de trein. We hadden per ongeluk de stiltecoupé uitgekozen, foutjeeee…

Na een heleboel boze blikken waren we aangekomen op Schiphol en konden we boarden. Dit overigens met de eerste ‘vakantiestress’, want we misten twee mensen, die iets te lang in een winkeltje waren gebleven. Het vliegtuig zelf was oud. Zo oud dat er een stewardess naar ons toe kwam en zei: ‘als jullie dit onderdeel van het bagagerek vinden, graag even aan mij geven’. Maar na 3 uur waren we veilig aangekomen.

De reis naar Roman was heftig en mooi. We reden eerst door een zigeunerwijk, of nou ja, een zigeunerwijk, meer een krottenwijk. Zelfgemaakte huisjes, waar kinderen tussendoor liepen. Simone vertelde ons dat je gewoon helemaal niks meer hebt, als je in die kringen verstoten wordt. Hier zagen we gelijk de kloof tussen arm en rijk. De ene keer had je een mooie straat met leuke huizen, en de andere keer dacht je dat je in Afrika beland was. Dit sprong echt om de 30 seconde over.

Nadat we aankwamen in Roman kwamen de kinderen gelijk naar ons toe gerend. Hier moesten we een papiertje ondertekenen waarin stond dat we geen foto’s van de kinderen mochten maken. Dat mag niet van de overheid. Dit is ter bescherming van de kinderen. De kinderen zijn geweldig, ze sprongen helemaal op je en willen constant super graag met je spelen. Na een uurtje dat gedaan te hebben begonnen ze een beetje plakkerig te worden. Als je met één bezig was, begon de volgende alweer aan je te trekken. Ze riepen allemaal ‘kontje’. Dat is Bulgaars voor paardje. Ze wilden dus op je rug! Super leuk natuurlijk, maar ook wel een beetje vermoeiend. Je moet echt duidelijk de grenzen aangeven, want ze zoeken die constant op. Als je nee zegt is het even vervelend voor ze, maar als je dat even negeert rennen ze zo weer naar je toe en lijkt het alsof er niks gebeurd is. En zo houden we de twee weken tenminste wel vol.

Toen hoorde we de verhalen over de kinderen, en daar schrokken we enorm van. Een leuk klein jochie wiens ouders iemand vermoord hebben. En hij vond het lijk…

Een meisje uit een ander land die gekidnapt is door haar biologische ouders. Zij wilden niet dat zij nog langer bij haar adoptieouders bleef. Haar moeder is een prostituee en haar vader mishandelde haar en haar broers. Haar vader komt vaak langs om te kijken hoe het met haar gaat, omdat hij weet dat hij haar later kan gebruiken in de prostitutie voor geld.
En zo heeft elk kind hier zijn eigen verhaal.

En toen gingen we eten. Ilse begon al gelijk dat ze het eten smerig vond, maar we gingen het toch proberen. Over het algemeen vond de groep het wel lekker, behalve Patrick en natuurlijk Ilse die vonden het niet lekker. Het was een soort van frikandel/gehaktstaaf met komkommer, tomaat en brood. Verder op de avond hebben we nog met de kinderen gespeeld en nog wat gedronken in het dorpje. En toen lekker slapen.

23 juli

De volgende dag zaten we om 9 uur aan het ontbijt. Voor ons vrij standaard, maar lekker en ze doen hun uiterste best om een goed ontbijt klaar te maken voor ons. Zo is er yoghurt met chocolade balletjes en brood met worst, kaas, jam of chocolade pasta.

Na een korte dagopening kwamen Riens en Jeanette (oprichters Tabitha Nederland). We liepen naar een leeg stuk land waar mobiele woningen voor ouderen komen te staan. Deze woningen worden gebruikt op het moment dat bijvoorbeeld een huis van een oudere instort of als er overstromingen zijn. Het voordeel van deze woningen is dat we ze ook bij mensen thuis kunnen neerzetten op het moment dat dat nodig is. Wij gaan daar nu mee beginnen door een hek om het stukje land te zetten. Zo is het stukje land beschermd tegen inbraak. Bijna elk huis in Roman heeft zo’n zelfde hek. Zo stonden we allemaal klaar om de eerste gaten in de grond te maken voor de palen, maar toen ging het een beetje mis. De grond was keihard, waardoor we er niet doorheen kwamen met de boor. Na lang ploeteren in de snik hitte (30 graden in een open veld in de brandende zon) stopte het werk even, omdat we er gewoon niet doorheen kwamen. Toen ging George (onze begeleider) met de bus terug om pikhouwelen te halen. Daarmee gaan we het morgen proberen.

Hierna gingen we even naar het ouderencentrum om daar even te kijken. Het was een mooi ouderencentrum met douches en toiletten. We hoorde dat veel ouderen in het stadje niet zelf een douche of toilet hebben, dus komen ze hier heen. Daar schrokken we best van. In Nederland hoor je al vaak dat ouderen eenzaam of een naar leven hebben, maar de mensen hier zitten de hele dag in een krot en hebben bijna niks.

Toen was het etenstijd en gingen we naar Vratsa, een grote stad in de buurt. Daar gingen we heerlijk uiteten om de verjaardag van Wouter te vieren. Na een pizza en wat goedkope cocktails gingen we weer terug naar het weeshuis. Hier doken we snel ons bed in. Over het bed is ook nog wel een leuk verhaal te vertellen. Je voelt elke vering in je rug. We hebben nog nooit op zo’n vreselijk bed geslapen. Toen we hoorden dat de kinderen elke dag op zo’n bed moeten slapen, weer even zo’n realisatie momentje.

Nu snel slapen en morgen een nieuwe dag!

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan Anne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *